κατά την ώρα του τοκετού, έχει δημιουργήσει μία παρεξηγημένη εντύπωση ότι , η πρακτική της αυτή μπορεί να ανήκει στη μαιευτική ψυχοπροφύλαξη.Επειδή ο πόνος είναι συνδεμένος με τη ψυχική ταλαιπωρία , χρησιμοποιώντας τα φάρμακα για την καταπολέμησή του , δεν σημαίνει ότι κάνουμε ψυχοθεραπεία. Οι ελπίδες με τη χρήση του αιθέρα και του χλωροφόρμιου γρήγορα εγκαταλείφθηκαν μπροστά στις ιδιαίτερες καταστάσεις που δημιουργεί ο κάθε τοκετός , τη μεγάλη διάρκεια του χρόνου που απαιτεί η περάτωσή του, τη μεγάλη διαφορά βάρους που υπάρχει μεταξύ του βρέφους και της μητέρας , που φθάνει σε αναλογία ένα προς είκοσι και την ιδιαίτερη ευαισθησία του νευρικού συστήματος του βρέφους για τα τοξικά φάρμακα.

 

Γύρω στη δεκαετία του 1960 χρησιμοποιήθηκε ένα αναισθητικό αέριο , για την αυτοσχεδιασμένη νάρκωση στον τοκετό , που είχε μεγάλη διάδοση ιδίως στη Γερμανία.Το αέριο αυτό ήταν η πενθράνη που χρησιμοποιείτο μόνο κατά τη διάρκεια της σύσπασης της μήτρας , ενώ στα διαλείμματα , από τη μία σύσπαση στην άλλη , δεν γινόταν καμία χορήγηση του αερίου, ώστε ο οργανισμός να αποφεύγει τις αρνητικές τοξικές επιδράσεις του φαρμάκου. Αν και η χρήση αυτού του αναισθητικού αερίου παρουσίαζε αρκετά πλεονεκτήματα , διαπερνούσε τον πλακουντιακό φραγμό και δημιουργούσε στα νεογέννητα, μία ορισμένη καταστολή του νευρικού συστήματος.

 

Οι επίτοκες ανέφεραν ότι μετά από κάθε σύσπαση δεν είχαν δοκιμάσει κανένα πόνο.Ωστόσο,μετά το τέλος του τοκετού, ειδικά οι γυναίκες που είχαν επωφεληθεί τα πλεονεκτήματα του αερίου, έδειχναν ότι είχαν ένα μεγάλο άγχος και πολλές ανησυχίες , σε σχέση με τις άλλες λεχωίδες που είχαν γεννήσει χωρίς να χρησιμοποιήσουν το αναισθητικό αέριο. Μία έρευνα που έγινε μετά από 6 μήνες από τον τοκετό έδειξε ότι, οι γυναίκες , που είχαν πάρει το αέριο , παρουσίαζαν σε μεγάλο βαθμό διάφορες φοβίες. Τα αποτελέσματα αυτά, εκτός από τις ανησυχίες που δημιούργησαν , έγιναν αφορμή για την καλύτερη παρατήρηση και αξιολόγηση αυτών των γεγονότων.Ξανά γυρίζοντας στην αίθουσα του τοκετού παρατηρήθηκε ότι , οι επίτοκες , που έπαιρναν το αναισθητικό αέριο , ενώ από τη μία μεριά αρνιόντουσαν ότι αισθάνθηκαν το πόνο κατά την ώρα της σύσπασης , από την άλλη παρουσίαζαν κατά την ώρα της σύσπασης συμπεριφορές με φωνές , ανησυχίες και άμυνες του μυϊκού συστήματος, όμοιες με εκείνες των επιτόκων που δεν έπαιρναν κανένα αναισθητικό. Η εξήγηση που δόθηκε σε αυτά τα γεγονότα ήταν, ότι η νάρκωση με την πενθράνη έκανε τις γυναίκες να μην ενθυμούνται τα γεγονότα που είχαν συμβεί, τις έκανε να χάνουν τη συνειδητή επικοινωνία των αισθήσεων , δεν μπορούσαν να σκεφθούν τα γεγονότα και δεν μπορούσαν να τα εκφράσουν με λόγια.

 

Το γεγονός ότι , μπορεί κανείς να υποφέρει χωρίς να μπορεί να θυμάται μετά τη ταλαιπωρία, μας κάνει να θεωρήσουμε το φυσικό πόνο σαν μία διαφορετική εκδήλωση από την ψυχική ταλαιπωρία. Η ψυχική ταλαιπωρία εντοπίζεται μέσα στα πρωταρχικά επίπεδα οργάνωσης και κινητοποιεί αυτογενή συστήματα ομοιόστασης,ενώ ο πόνος εγγράφεται στη συνειδητή ευαισθησία και χρησιμεύει για την επικοινωνία,αντανακλά τις επιδράσεις της κουλτούρας και μπορεί να ανακαλεστεί από τη μνήμη μας. Για το λόγο αυτό ο πόνος μπορεί να εκφρασθεί με διάφορους τρόπους , ανάλογα με την επίδραση που δέχεται, της μιας ή της άλλης κουλτούρας , της μιας ή της άλλης εποχής.

 

Εάν εμποδίσουμε τη δυνατότητα της ψυχικής ταλαιπωρίας να μεταφρασθεί σε πόνο,τότε αναστέλλουμε ταυτόχρονα και αυτούς τους χρήσιμους μηχανισμούς , που εξουδετερώνουν και διαλύουν την ίδια την ένταση , μέσα στο χρόνο , στο χώρο και στις αναφορές με τα αντικείμενα. Η ψυχική ταλαιπωρία και η ένταση παραμένουν τότε εγκλωβισμένες στα βαθύτερα επίπεδα των αισθημάτων όπου , εκεί βρίσκουν άλλους τρόπους διαφυγής , ακολουθώντας περιστασιακές επενδύσεις , όπως αυτές που αναφέρονται στη δημιουργία αντιδράσεων φοβιών. Λόγω της φύσεως της ψυχικής ταλαιπωρίας και δεδομένης της βασικής αρχής , ότι οι μηχανισμοί της κινητοποιούν άμεσα τις αμυντικές μυϊκές αντιδράσεις, οι δυναμισμοί που ενεργοποιούνται από αυτήν δεν ανιχνεύονται εύκολα με τα ψυχολογικά και άλγομετρικά τεστ. Επειδή τα χαρακτηριστικά της ψυχικής ταλαιπωρίας , εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες και διακυμάνσεις , όπως από την διάρκεια του τοκετού , από τη συμμετοχή της ίδιας της γυναίκας ή όχι στις διάφορες φάσεις του τοκετού , από την παρουσία των πολλών υποδοχέων που συνεργούν στην άμβλυνση της εμπειρίας της , από τις διάφορες σημασίες που είναι ανάλογες με τις προσμονές του περιβάλλοντος , γι αυτό η τυποποίηση της αξιολόγησης των όσων συμβαίνουν κατά την ώρα του τοκετού , καθίσταται δύσκολη.

 

Για το λόγο αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η διαδικασία μερικών αναισθησιολόγων να αξιολογούν εκ των υστέρων , μετά από τον τοκετό , τα διάφορα βιώματα του πόνου , που έχουν αισθανθεί οι επίτοκες μόνο οπό αυτά που ενθυμούνται, 

 

ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟΣ ΝΑΡΚΩΣΗ 

 

Οι αναισθησιολόγοι , την τελευταία εικοσαετία , έχουν επιχειρήσει να καταπολεμήσουν τον πόνο κάνοντας επισκληρίδιο νάρκωση, Η καταπολέμηση του πόνου μέσω της επισκληριδίου νάρκωσης επισκίασε στην Αμερική κάθε άλλη μορφή περίθαλψης στον τοκετό. Η ευκολία της επίτευξης του φαρμακευτικού αποτελέσματος , διευκόλυνε τόσο την εξάπλωσή της όσο και την εφαρμογή της στη γενικότητα των τοκετών. Θα πρέπει να αναφέρουμε εδώ , ότι η μεγάλη χρήση της επισκληριδίου επισκίασε τη μορφή και την ενέργεια των μαιών,τόσο που στην Αμερική δεν υπάρχουν πλέον οι σύλλογοι των και η ειδικότητα της μαίας έχει θεωρηθεί παράνομη. Πράγματι ο τοκετός έχει ιατρικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν υπάρχει πλέον η ανάγκη μιας ιδιαίτερης φροντίδας , παραμένοντας αναγκαία τα διορθωτικά φάρμακα και τα εργαλεία για την εξαγωγή του νεογέννητου με τεχνικά μέσα.

 

Πρέπει επίσης να αναφέρουμε , ότι στην Αμερική παρατηρήθηκε μετά το 1980 μία αριθμητική μείωση των τοκετών με επισκληρίδιο. Αυτό συνέπεσε με το γεγονός ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες αρνούνται στους αναισθησιολόγους τη συμμετοχή τους στα έξοδα της επισκληριδίου νάρκωσης , γιατί τη θεωρούν επικίνδυνη. Στην Ιταλία οι αναισθησιολόγοι προτείνουν τη χρήση της επισκληριδίου , γιατί πιστεύουν ότι τα υψηλά επίπεδα του πόνου στην επίτοκο , συντελούν αναλογικά στην αύξηση των υψηλών επιπέδων των κατεχολαμινών που παρατηρούνται μέσα στη κυκλοφορία. Οι κατεχολαμίνες αυξάνονται ανάλογα με την αύξηση των επιπέδων του στρες. Η καταπολέμηση του πόνου με τις ενέργειες της αναισθησιολογίας και των φαρμάκων μπορούν να ελαττώσουν αυτή τη συγκυρία.

 

Εξ άλλου οι ειδικές έρευνες που έγιναν από το 1969 επεσήμαναν ότι , οι επίτοκες που εκπαιδεύονται με την αυτογενή χαλάρωση R.A.T., έχουν χαμηλά επίπεδα κατεχολαμινών μέσα στην κυκλοφορία του αίματός τους. Μία άλλη τοποθέτηση των αναισθησιολόγων παραδέχεται ότι , η επισκληρίδιος αναλγησία ελαττώνει το άγχος , το φόβο και τον πόνο. Επομένως η ελάττωση των ενδογενών κατεχολαμινών που προκύπτει , καλυτερεύει την αιματολογική ροή στη μήτρα και τις ανταλλαγές των αερίων της μητέρας και του εμβρύου. Συνεχίζεται έτσι να πιστεύεται εσφαλμένα η αντίθεση ,ότι οι ιδανικότερες συνθήκες της κυκλοφορίας και της ανταλλαγής των αερίων που εξασφαλίζονται με την επισκληρίδιο νάρκωση μπορούν να ισχύουν και για τη μητρική σύσπαση η οποία όμως ελαττώνει την έντασή της, Πράγματι αυτό που προκύπτει από την κλινική εμπειρία είναι ότι , η επισκληρίδιος νάρκωση εξαρτεί αρνητικά το μυϊκό τόνο της μήτρας , ελαττώνει σημαντικά τις εξωθητικές προσπάθειες της επιτόκου, παρατείνει τη διάρκεια του τοκετού, αυξάνει τις περιπτώσεις των αιμορραγιών μετά από τον τοκετό. (Crawford,1975 ). 

 

Η αιτία είναι ότι οι νευρικές ίνες που ευθύνονται για την κινητική λειτουργία της μήτρας, δηλαδή αυτές που δεν έχουν μυέλινα , οι έντερο νευρικές ίνες Α μορφής , είναι και οι πρώτες ίνες που δέχονται τα αποτελέσματα των οπιούχων ουσιών. Γι αυτό δεν μας έχει ξεκαθαρισθεί εάν οι προαναφερθείσες μελέτες για την αύξηση της αιματικής κυκλοφορίας μέσα στη μήτρα και στο πλακούντα , έγιναν πριν ή μετά από τη χορήγηση της διορθωτικής δόσης της ωκυτοκίνης. Εμείς είμαστε βέβαιοι , ότι η επισκληρίδιος νάρκωση μαζί με τα μυοχαλαρωτικά της αποτελέσματα , έχει ανάγκη να συνοδεύεται από μεγάλες δόσεις ωκυτοκίνης , που ελαττώνουν ταυτόχρονα την αιματική κυκλοφορία της μήτρας και μαζί με άλλα αρνητικά αποτελέσματα κινδυνεύουν να ελαττώσουν τα ποσοστά του οξυγόνου στο έμβρυο.(Moore και συν 1980).

 

Επιπλέον η επισκληρίδιος νάρκωση αυξάνει τον αριθμό των μαιευτικών επεμβάσεων , γιατί το περίνεο γίνεται πλαδαρό και αυτό δεν μπορεί να διορθωθεί , όπως συμβαίνει με τη μήτρα , αυξάνοντας τη δόση της ωκυτοκίνης (Hoult 1977). H συχνότητα εφαρμογής της αναρροφητικής βεντούζας στους τοκετούς με επισκληρίδιο , εν σχέση με τους άλλους φυσιολογικούς τοκετούς , είναι σοβαρά αυξημένη (Romine και συν.1970). Μία συγκριτική μελέτη που έγινε στα νοσοκομεία του Leeds, Bristol και Amsterdam, (Medical Tribune 1983) , απέδειξε την ανησυχητική άνοδο του αριθμού της εφαρμογής του εμβρυουλκού και της αναρροφητικής βεντούζας σε γυναίκες που είχαν δεχθεί την επισκληρίδιο αναλγησία. Το αποτέλεσμα αυτό αποδόθηκε στην αναστολή του αντανακλαστικού του Fergusson , που δημιουργεί η επισκληρίδιος και στη αναγκαστική χρήση της ωκυτοκίνης. 

 

Η συχνότητα των επεμβατικών τοκετών αυξήθηκε κατά 50% και είναι μεγαλύτερη , στις περιπτώσεις εκείνες που οι επίτοκες είχαν πάρει επισκληρίδιο νάρκωση , ενώ στις άλλες ομάδες ελέγχου ήταν 10% και ήταν ανεξάρτητη από το τύπου του αναισθητικού φαρμάκου που χρησιμοποιήθηκε. Πράγματι κατά τη διάρκεια του φυσιολογικού τοκετού το τέντωμα του κατώτερο τμήματος στο κανάλι του τοκετού , δημιουργεί τόση έκκριση ποσότητας παραγωγής ωκυτοκίνης όσης χρειάζεται για να δώσει μία ικανοποιητική τονικότητα στη συστολή του ανώτερου πόλου της μήτρας και δύναμη στην εξώθηση,

 

Γι αυτό οι τοποθετήσεις του Machado και των συνεργατών του ( 1990 ) μας φαίνονται ασταθείς όταν αναφέρουν ότι , ο μεγαλύτερος αριθμός των γεννήσεων με εργαλεία δεν δημιουργεί σοβαρές επιπτώσεις στη κατάσταση του εμβρύου και του νεογέννητου, Σε μας όμως είναι φανερό , ότι , η πάρεση του περινέου , που εκθέτει σε συχνές εφαρμογές με την αναρροφητική βεντούζα , είναι η αιτία για τα πολλά τραύματα της μητέρας και του εμβρύου. Θυμίζουμε δε , ότι είναι απαραίτητες και αναγκαίες οι εξωθητικές ενέργειες των μυών του περινέου για τη συνέργεια της προώθησης της κεφαλής του εμβρύου μέσα στο δεύτερο άξονα στο κανάλι του τοκετού και ότι μέσω αυτών των στρόβιλο κινητικών κινήσεων των μυών του περινέου επιτυγχάνονται οι ανάλογες στροφές της κεφαλής, 

 

Το περίνεο λοιπόν δεν είναι ένα παθητικό διάφραγμα για να διαπερνάτε απλά και μόνο από το κεφάλι του εμβρύου , αλλά η κινητική του πάρεση και η αδράνεια του αναστέλλουν την εξέλιξη του τοκετού. Οι αναισθησιολόγοι αρνούνται αυτά τα αποτελέσματα της επισκληριδίου νάρκωσης , λέγοντας αντίθετα ότι , οι οπίσθιες ρίζες είναι κατασκευασμένες από μικρά νεύρο ινίδια χωρίς μυέλινα και ότι εύκολα αναισθητοποιούνται από το ναρκωτικό φάρμακο , ενώ οι πρόσθιες κινητικές ρίζες έχουν παχιά νεύρο ινίδια με μυέλινα ανθεκτικά στη νάρκωση, 

 

Η θεωρία τους προφανώς έχει παρερμηνευθεί , γιατί έχει αποδειχθεί ότι η ομάδα των αισθητικών Β νεύρο ινιδίων περιέχουν μυέλινα και ιδιαίτερα η υποομάδα βήτα έχει ρίζες πολύ παχιές.Αυτό γίνεται φανερό και από το γεγονός ότι η συνεχιζόμενη αίσθηση του πόνου , σε πολλές χειρουργικές επεμβάσεις , μπορεί να ερμηνευθεί ότι οφείλεται ειδικά στη προστατευτική μυέλινα που έχουν τα βήτα νεύρο ινίδια ( δέσμες λεμνισκάλοι ), που ανεβαίνουν προστατευμένα στο νωτιαίο μυελό καταλαμβάνοντας τα οπίσθια κέρατα του εξωτερικού τμήματος, 

 

Πολλές άλλες αρνητικές επιπτώσεις έχουν παρατηρηθεί με τη χρήση της επισκληριδίου νάρκωσης στο τοκετό. Η επίτοκος συχνά διαμαρτύρεται για κεφαλαλγία , διατρέχει τον κίνδυνο πτώσης της αρτηριακής πίεσης , έχει κρυάδες , υποτονία της μήτρας συμβαίνει συχνά , ελάττωση της συχνότητας των συστολών της μήτρας , εύκολη έκταση της κεφαλής του εμβρύου που παίρνει ανώμαλες θέσεις , ελάττωση του μυϊκού τόνου των κοιλιακών τοιχωμάτων. Η λεχωίδα παραμένει στο μαιευτήριο περισσότερες ημέρες , έχει λιγότερη προδιάθεση για θηλασμό , χρειάζεται μεγαλύτερο χρόνο για να δημιουργήσει τους συναισθηματικούς δεσμούς με το παιδί της,

 

Μεταξύ των μειονεκτημάτων της επισκληριδίου νάρκωσης για το έμβρυο και το νεογέννητο αναφέρουμε την εύκολη παρουσίαση βραδυκαρδίας του εμβρύου , την κυάνωση του νεογέννητου , την υποθερμία , την καταστολή του κέντρου της αναπνοής , τη μυϊκή υπερτονία , τις κλονικές συσπάσεις και τις μεταγεννητικές δύσπνοιες , την μεγαλύτερη πτώση του βάρους του νεογέννητου μετά τη γέννηση , την υπνηλία και τη νωθρότητα (Sinclair και συνεργ. 1965). Επίσης έχει παρατηρηθεί ότι, ευκολότερα το έμβρυο μεταπίπτει σε κατάσταση οξέωσης ( Willians - Wilkins 1979 ). Tο έμβρυο που έχει οξέωση εμπλέκεται σε ένα επικίνδυνο φαύλο κύκλο , γιατί στην κατάσταση αυτή φανερώνονται να είναι αυξημένα τα ποσοστά συμπύκνωσης του ναρκωτικού φαρμάκου μέσα στους νεύρο μυϊκούς ιστούς και μέσα στο κυκλοφοριακό σύστημα. (Ralstone -Shnider , 1978 ). Πράγματι η εμβρυϊκή οξέωση αυξάνει την κατακράτηση και την αποθήκευση του αναισθητικού και ελαττώνει την ικανότητα κάθαρσης (Clark ,1985 ).

 

Στις 4/12/1985 , η εφημερίδα , « ιατρικός ταχυδρόμος » δημοσίευε τα αποτελέσματα μίας μελέτης που ανακοινώθηκαν στο εθνικό συνέδριο των Ελβετών ιατρών από τον καθ. Bertil Jacobson. Τα αποτελέσματα αυτά αφορούσαν τις δόσεις της μορφίνης και των άλλων οπιούχων φαρμάκων που δίνονται στην επίτοκο κατά την ώρα του τοκετού. Τα φάρμακα αυτά προδιαθέτουν τα νεογέννητα σε ποσοστό 99,9% να γίνουν τοξικομανείς στην ενήλικη ζωή τους,

 

Το χλωροφόρμιο που χρησιμοποιείται στον τοκετό , προδιαθέτει αντίθετα στον αλκοολισμό,Εμείς γνωρίζουμε ότι , μόνο μία δόση οπιούχων που δίδεται δεν μπορεί να δημιουργήσει τέτοιου είδους τραγωδίες , αν και πιστεύουμε ότι είναι δύσκολο να εξακριβώσει κανείς τη δύναμη της εγγραφής , imprinting , αυτών των μορίων που έχουν τα φάρμακα πάνω στους παρθένους ιστούς του νευρικού συστήματος του εμβρύου. Γεγονός είναι ότι , κατά τη διάρκεια του τοκετού τα επίπεδα της κορτικοτροφίνης relasing factors , C.R.F. , αυξάνονται μέχρι που φθάνουν τη μέγιστη τιμή μέσα στο πλάσμα κατά τη στιγμή του τοκετού, Τα C.R.F δεν αυξάνονται στο πλάσμα των γυναικών που κάνουν καισαρική τομή ή επισκληρίδιο νάρκωση,

 

Τα ποσοστά των C.R.F. εμπλουτίζουν το αμνιακό υγρό και το κεντρικό νευρικό σύστημα του εμβρύου και έχουν την ενδιαφέρουσα λειτουργία να συνεισφέρουν στην μελλοντική ανάπτυξη του άξονα υποθάλαμου υπόφυσης και των συνδέσεων με τους άλλους αδένες. Τα κύτταρα της υπόφυσης παράγουν ορμόνες όπως LH , FSH , ACTH , και υπόκεινται σε μία μορφή εγγραφής (imprinting).

 

Χαμηλά επίπεδα C.R.F. κατά τη διάρκεια του τοκετού καθιστούν εύκολη την καταστολή των ενδιάμεσων παραγόντων του υποθαλάμου κατά τη διάρκεια των διαφόρων στρες της ζωής , απενεργοποιώντας συγχρόνως και τις αναπαραγωγικές λειτουργίες ( Gennazzani - Petraglia , 1987 ). Το πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι , η έλλειψη στη μητέρα των C.R.F. παραγόντων κατά τον τοκετό μπορεί να επιβαρύνει τη γονιμότητα των παιδιών μέσω μιας χρόνιας υπογοναδο τροπιναιμίας, Τα τελευταία χρόνια η αύξηση των καισαρικών τομών και των τοκετών με νάρκωση συμβαδίζει με τη εμφάνιση αμηνόρροιας στην εφηβική ηλικία, η οποία συχνά συνοδεύεται από συγκινησιακές ενοχλήσεις όπως , άγχος , κατάθλιψη , άρνηση της προσωπικής σεξουαλικής ταυτότητας , ακόμη και από αποκλίσεις της συμπεριφοράς.

 

Εξ ίσου σημαντικές είναι και οι αναφορές που θα πρέπει να κάνουμε για τα συναισθηματικά βιώματα και για τις εγγραφές των εμπειριών που γίνονται στη μητέρα. Οι αναισθησιολόγοι αναφέρουν , ότι η μνήμη της γυναίκας για τα γεγονότα που συνέβησαν κατά τον τοκετό , διατηρείται καλύτερη , στις γυναίκες που γέννησαν με επισκληρίδιο νάρκωση παρά στις γυναίκες που γέννησαν φυσικά. Οι γυναίκες που γέννησαν χωρίς επισκληρίδιο νάρκωση υπόκεινται σε ένα συγχητικό αποτέλεσμα , προξενούμενο από τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων που προκαλεί το στρες του πόνου ( Albani και συν.,1990 ). Η υπόθεση όμως αυτή δεν λαβαίνει υπ’ όψιν της τα διάφορα επίπεδα από τα οποία σχηματίζεται η εμπειρία , από τα διάφορα συμβάντα του τοκετού, Επίσης η έρευνά τους έγινε , αξιολογώντας μόνο την οπτική μνήμη των γεγονότων , που είναι και η πιο κοντινή στη συνείδηση. Οι ενδοδεκτικές εμπειρίες έχουν τελείως ακυρωθεί από την επισκληρίδιο νάρκωση , επομένως δεν μπορούν να οργανωθούν για την δημιουργία της αντίληψης , δεν μπορούν να οργανωθούν από τη σκέψη , ούτε να ερευνηθούν.

 

Η ιδιοδεκτική οργάνωση , αφορά την οργάνωση της αισθητικότητάς μας και ιδιαίτερα της αισθητικότητας που προέρχεται από τους μυς , τους συνδέσμους και τα οστά , σε αντίθεση με την αισθητικότητα του δέρματος (εξωδεκτική) κι εκείνη των σπλάχνων,(ενδοδεκτική). Στην επισκληρίδιο νάρκωση λείπουν οι ιδιοδεκτικές εμπειρίες που δημιουργούνται μέσα από το κανάλι του τοκετού και που σηματοδοτούν , με τρόπο ανεξίτηλο τη σωματική εμπειρία της επιτόκου , το κόκκινο δεσμό της κατοχής μέσα στο σώμα της μητέρας , του βρέφους που ξεχωρίζεται για να γεννηθεί. Ο Grigio και οι συνεργ. ( 1985 ) αναφέρουν τα ψυχολογικά αποτελέσματα του τοκετού , όταν αυτός διεξάγεται με επισκληρίδιο νάρκωση, Αυτοί αναφέρουν ότι , τα βιώματα του τοκετού με επισκληρίδιο νάρκωση ομοιάζουν με αυτά που γίνονται μετά από μία καισαρική με νάρκωση και ότι παραμένουν σε ένα βαθύτερο επίπεδο , σηματοδοτώντας στη γυναίκα ένα βίωμα χειραφέτησης , επιθετικό εις βάρος του σώματός της , εκ μέρους του ιατρικού προσωπικού,

 

Έτσι , εάν από το ένα μέρος η επισκληρίδιος νάρκωση βιώνεται σαν μία ενέργεια σωτηρίας , (από μία εσωτερική καταδίωξη) , που μπορεί να αναστείλει το άγχος του θανάτου που είναι έμφυτο μέσα στη σχέση μητέρας - παιδιού τη στιγμή του τοκετού , από την άλλη πλευρά γίνεται αισθητή σαν εισβολή της φυσικής ισορροπίας , που είναι η βάση της συμβιωτικής σχέσης μεταξύ της μητέρας και του παιδιού. Το πρόβλημα της εσωτερικής οδύνης , που έχει καταγραφεί βαθύτερα κατά την επισκληρίδιο νάρκωση , χωρίς να μπορεί να επεξεργασθεί από τη συνείδηση είναι ότι , αυτή αναδύεται στη περίοδο της λοχείας , με τη πρώτη ευκαιρία , επενδύοντας τα διάχυτα παράπονα , για τους συνεχόμενους ορρούς , για την κεφαλαλγία , για τους πόνους από τα ράμματα και άλλα , σαν η γυναίκα να αισθάνεται ότι , πρέπει να πληρώσει το φόρο ενός τοκετού « χωρίς πόνο ». 

 

Επί πλέον θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μπροστά στις υπερβολικές και ενθαρρυνόμενες ανησυχίες για τον εαυτόν της , παρουσιάζεται μία απόλυτη αδιαφορία ενδιαφέροντος για το βρέφος , τροφοδοτούμενη από μεγάλο γενετικό άγχος, ( Fornari 1981 ) . Οι καταστάσεις αυτές αφήνουν να εννοηθεί ότι , μετά από μία επισκληρίδιο νάρκωση υπάρχει μία δυσκολία επεξεργασίας της πρωταρχικής παράνοιας , μία διεργασία που είναι απαραίτητη για την εξασφάλιση της καλής σχέσης με το βρέφος.

 

Με μία γέννηση που δεν γίνεται αντιληπτή χάνεται το ενδιαφέρον της μητέρας για το βρέφος , γιατί υποβαθμίζονται όλα τα φανταστικά περιεχόμενα της ιδιοκτησίας , που είχαν τεθεί κατά την εγκυμοσύνη, Εάν η αδιαφορία των αναισθησιολόγων θα παρατείνεται μπροατά σε αυτά τα ανθρώπινα προβλήματα, τότε ποια θα είναι η κληρονομιά της δικής μας γενιάς που θα αφήσει στους κληρονόμους της , σαν εμπειρία του τοκετού-γέννηση. Όταν λείπουν στη γυναίκα ορισμένες βαθιές ρίζες της εμπειρίας των αισθήσεων από τον τοκετό , δεν μπορεί παρά να είναι σαν μία μητέρα που έχει υιοθετήσει , που ευχαριστείται μόνο από μία οπτική εμπειρία , την ίδια εμπειρία που μπορεί να κάνει και ο πατέρας που παρευρίσκεται μέσα στην αίθουσα του τοκετού ή οποιοσδήποτε άλλος που έχει παραβρεθεί μέσα στο τοκετό, 

 

Το βιο ηθικό πρόβλημα που τίθεται βασικά σε αυτές τις καταστάσεις είναι πολύ λεπτό και πρέπει να αντιμετωπισθεί με μεγάλη υπευθυνότητα, Κάθε απλοποίηση του στο χώρο αυτό μπορεί να έχει σοβαρές επιστημονικές και ηθικές επιπτώσεις. Οπωσδήποτε στις διεργασίες του τοκετού δεν φτάνει μόνο το κριτήριο της φυσικής ευεξίας, υποτιθέμενης ότι αυτή διατηρείται με την επισκληρίδιο νάρκωση. Μία νάρκωση στον τοκετό που πραγματοποιείται με μέσα επιθετικά , αποδιοργανώνει το πεδίο αυτής της εμπειρίας και ο κίνδυνος είναι να παραδίδεται στις μελλοντικές γενεές ένας τοκετός απρόσωπος και μία γέννηση όχι φυσική αλλά ιατρικοποιημένη που έχει φροντιστεί σαν μία ασθένεια,

 

Από μία έρευνα που έγινε από τον Cerutti και τους συνεργάτες του ( 1985 ) με το σκοπό να αξιολογήσει τα διάφορα πσοστά αναζήτησης της επισκληριδίου νάρκωσης κατά τον τοκετό μεταξύ επιτόκων προετοιμασμένων για τον τοκετό και των μη προετοιμασμένων , προκύπτει ότι μόνο το 8% από της προετοιμασμένες ζητά την επισκληρίδιο νάρκωση ενώ από τις μη προετοιμασμένες το 35% ζητά την επισκληρίδιο. Είναι φανερό ότι , όταν υπάρχει μία σωστή εκπαίδευση και πληροφόρηση για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της χρήσης της αναλγησίας κατά τον τοκετό, διαμορφώνονται απαντήσεις επαναξιολόγησης της σπουδαιότητας της λειτουργίας του τοκετού σαν μία εμπειρία ωρίμανσης της γυναικείας ζωής και των σχέσεων της μητρότητας.

 

Δυστυχώς υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που καθιστούν επικίνδυνο τον τοκετό, σε πολλές από αυτές , η επισκληρίδιος νάρκωση βρίσκει ιδιαίτερη εφαρμογή , ας περιορίσουμε τη χρήση της μόνο για τις περιπτώσεις αυτές.

 

Επιμέλεια άρθρου:       Δρ Θεοφάνης Τσιώτας

Μαιευτήρ - Γυναικολόγος